به گزارش ایرنا از روابط عمومی اداره کل کتابخانه های عمومی؛ بهروز افخمی در نشست «روح الله در آئینه تقریظ» در کتابخانه مرکزی پارک شهر با اشاره به تاثیر تقریظ رهبر انقلاب بر کتاب روح الله گفت: این تقریظ می تواند موجب ساخته شدن سریالی از این کتاب شود و ساخت آن فیلم هم می تواند باعث شود کتاب بیشتر خوانده شود.
وی افزود: حتما در انتشار این کتاب حکمتی بوده و تقریظ نوشته شده بر آن موجب می شود تا اعتبار لازم را برای فیلم سازی بگیرد. سینما بدون ادبیات هیچ ندارد و این کتاب بعد از تقریظ رهبری تازه متولد شده است و از نظر سندیت اعتبار کاملی دارد.
این فیلم ساز ادامه داد: ۳۰ سال پیش وقتی پیشنهادی برای ساختن فیلمی درباره امام خمینی (ره) گرفتم آن را غیرممکن می دانستم. چون معتقد بودم بازیگری حاضر نمی شود این نقش را بازی کند؛ چون مردم، امام(ره) را به اندازه پدر خودشان می شناختند و همه جزئیات حرکات و رفتار ایشان را می دانستند و بازی درباره او آن هم زمانی که در حیات بودند یا حتی زمان نزدیک پس از درگذشتشان سخت بود.
افخمی افزود: دوران حکومت امام نیز دوره بسیار خاصی است. چون اگر در فیلم سازی دروغ بگویید بی اعتبار می شوید و اگر راست بگویید بسیاری از مسائل، محل مجادله است. من امام را چندین بار از نزدیک دیدم اما هادی حکیمیان شاید پیش از رحلت امام(ره) ۱۰ سال بیشتر نداشته است. بنابراین نتوانسته آن را کامل درک کند. تماشاچی امروز دیگر جزئیات و رفتار امام را یادش نیست و می توانیم از جهات مختلف روی زندگی امام کار کنیم.
پیش از کتاب «روح‌الله» درباره امام خمینی(ره) روایت مستند نداشتیم
محمد خانی نویسنده حوزه دفاع مقدس با اعلام اینکه پیش از کتاب «روح‌الله؛ روایت مستند از زندگی امام خمینی (ره)» زندگی نامه درباره امام نوشته نشده بود، گفت: زیرا نسبت به امام موضعی نبود. پژوهش های قبلی را در فضای جدیدی منتشر می کردند اما در این کتاب نویسنده موضع مشخصی درباره امام، تاریخ معاصر ایران، قدرت، ملیت و حضور مردم دارد.
وی با بیان اینکه شرایط عمومی جامعه فراهم شده تا چنین کتابی نوشته و خوانده شود عنوان کرد: پس از دهه ۹۰ ما درگیر بازار بزرگی از زندگی نامه نویسی شدیم. تا دهه ۸۰ نگاه های حاکم بر ژانر(گونه) زندگی نامه نویسی این است که زندگی نامه هر شخصیتی چیزی است که علمای دانشگاه می گویند و همیشه معمولا در فضاهای نهادهای مسئول دنبال کسی می گشتند که قریحه خوبی داشته باشد و براساس منابع پژوهشی زندگی نامه بنویسد، در حالی که زندگی نامه، هویتی دارد که غیر از مجموعه اطلاعاتی است که درباره یک شخصیت به مخاطب می دهیم.
نویسنده سعی کرده وجه گزارش تاریخی در کل کتاب حاکم باشد
خانی با بیان اینکه روحانیت شیعه همواره با مردم بوده و میان آنها رشد کرده است گفت: در ماجرای فیضیه با توجه به حفاظت از جان امام نقش مردم بسیار مهم است. این نشان می دهد امام چطور کارش را با مشارکت مردم پیش برده است. از این نکات، بسیار در این کتاب مشاهده می شود. نویسنده می داند درباره چه شخصیتی می نویسد و از سوی دیگر مولف، شخصیت را بر اساس موضع خود پیش می برد.
وی با اشاره به نثر گزارشی کتاب عنوان کرد: صحنه هایی که در کتاب به صورت دراماتیک بیان می شود، نثر گزارشی دارد که در تمام کتاب حفظ شده است، حتی وقتی نویسنده موضع سیاسی می گیرد، نثرش گزارش است و سعی می کند از موضع گزارش تاریخ حتی در حد نثر بیرون نرود .
خانی افزود: نویسنده وقتی می خواهد علیه لوایح ۶ گانه گزارش بدهد از زاویه مخالفان نیست بلکه گویی از زاویه کاردار سفارت است که صرفا می خواهد گزارش بدهد. بنابراین حتی در بیان صحنه ها سعی کرده فقط گزارش تاریخی ارائه کند. نویسنده چون به امر ملی توجه دارد، سعی می کند بسیاری از شواهدی را که برای مخاطب می آورد، از زاویه مسائلی بیان کند که درباره ایران حرف زدند. مثلا وقتی درباره متحدالشکل شدن لباس ها و انزوای روحانیت در دوره رضا خان حرف می زند، گزارش خود را از زبان کودکی روشنفکر بیان می کند.
وی گفت: در کتاب ما با کسی طرف هستیم که عناصر روایی و داستانی را در مشت دارد و اسیر عناصر روایی نمی شود. چون نویسنده سابقه خیال انگیز فراوانی در کتاب های پیشین خود دارد، می توانیم انتظار خیال پردازی در تاریخ هم از او داشته باشیم اما نویسنده به این موضوع آگاهی دارد که چون یک کتاب تاریخی نوشته است صرفا باید یک بنای تاریخی را ترسیم کند که مستند است.